Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες σειρές ολοκληρώθηκε στον 3ο κύκλο αφήνοντας ικανοποιημένους και βαθύτατα συγκινημένους τους θεατές. Ευτυχώς που έπεσαν οι τίτλοι τέλους γιατί έτσι δεν ξεχείλωσε η ιστορία όπως συμβαίνει δυστυχώς στις περισσότερες σειρές (παραδείγματα προς αποφυγήν Lost, Walking dead, Homeland) . Αναντίρρητα δεν ήταν η πιο εύπεπτη σειρά λόγω της θεματολογίας και του συγκινησιακού φορτίου (δεν υπάρχουν ψήγματα χιούμορ και είσαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης μετά την παρακολούθηση κάθε επεισοδίου) αλλά άξιζε. Aπό το πρώτο επεισόδιο θίγει το αίσθημα της απώλειας, πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει ο καθένας μας την απώλεια, τα τραύματα της ψυχής του. Όλη η σεζόν -όπως και οι προηγούμενες -κατακλύζεται από τις εύθραυστες μελωδίες του Max Richter. Φυσικά και τώρα που πληκτρολογώ ακούω εναλλάξ , μία το Departure(Lullaby) μία το Dona Nobis Pacem 2.
Παρακαλούμε θερμά να βραβευτεί το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Τheroux-Coon) με χρυσή σφαίρα και Emmy γιατί οι ερμηνείες τους ήταν breathtaking . Αμφότεροι, Justin Theroux και Carrie Coon (η νέα Μέριλ Στριπ) μας προσκάλεσαν στην υπαρξιακή κόλασή τους αποδεικνύοντας περίτρανα πως είναι εκπληκτικοί ηθοποιοί. Από τη μία πλευρά ο Κέβιν δεν επαναπαύεται ποτέ, συνεχίζει να πιστεύει ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι αμφιβάλλουν για τα λογικά του. Ειδικά τότε. Όταν γυαλίζουν δάκρυα στα μάτια του είναι σπαραχτικός. Σαν να ξεγυμνώνεται η ψυχή του.
Από την άλλη η Νόρα κουβαλάει τις χάντρες-αμαρτίες νομίζοντας πως δεν είναι άξια ν' αγαπηθεί. Μα είσαι Νόρα άξια. Και πάντα σε πιστεύαμε και σε πιστεύουμε γιατί είσαι αληθινή και συναισθηματικά ειλικρινής. Γιατί είσαι η Νόρα Νούρια μας. Για να ξεκαθαρίσω η τηλεοπτική Νόρα θυμίζει αρκετά τη μυθιστορηματική Νούρια από το αριστούργημα του Θαφόν, η σκιά του ανέμου.
Μας λείπετε ήδη Νόρα και Κέβιν. Τέτοιες σειρές με ψυχή αξίζει να παρακολουθούμε..
Κανείς μας δεν χρειάζεται να είναι φάντασμα ή σκιά της ύπαρξής του, ας βγάλουμε φτερά όπως τα περιστέρια και να μεταφέρουμε το δικό μας μήνυμα αγάπης.
