Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017

H αυλαία έπεσε για το Leftovers....

 












Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες σειρές ολοκληρώθηκε στον 3ο κύκλο αφήνοντας ικανοποιημένους και βαθύτατα συγκινημένους τους θεατές. Ευτυχώς που έπεσαν οι τίτλοι τέλους γιατί έτσι δεν ξεχείλωσε η ιστορία όπως συμβαίνει δυστυχώς στις περισσότερες σειρές (παραδείγματα προς αποφυγήν Lost, Walking dead, Homeland) . Αναντίρρητα δεν ήταν η πιο εύπεπτη σειρά λόγω της θεματολογίας και του συγκινησιακού φορτίου (δεν υπάρχουν ψήγματα χιούμορ και είσαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης μετά την παρακολούθηση κάθε επεισοδίου) αλλά άξιζε. Aπό το πρώτο επεισόδιο θίγει το αίσθημα της απώλειας, πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζει ο καθένας μας την απώλεια, τα τραύματα της ψυχής του. Όλη η σεζόν -όπως και οι προηγούμενες -κατακλύζεται από τις εύθραυστες μελωδίες του Max Richter. Φυσικά και τώρα που πληκτρολογώ ακούω εναλλάξ , μία το Departure(Lullaby) μία το Dona Nobis Pacem 2.

Η τρίτη σεζόν ξεκίνησε με το ''book of Κevin'' και κλείνει κυκλικά με το ''book of Nora''. Αστείρευτα τα δάκρυα στο τελευταίο επεισόδιο. Είχαμε και μυικούς σπασμούς, τρεχάμενη μύτη και όλα. Μέχρι τώρα είναι το καλύτερο φινάλε που έχουμε δει σε σειρά. Το πιο συγκινητικό, το πιο συμβολικό και το πιο ρομαντικό. Και φυσικά το πιο λυτρωτικό για τους ήρωές μας αλλά και για εμάς τους ίδιους. Σαν να ενώθηκαν όλα τα κομμάτια της καρδιάς μας. Σαν να έχανε η ψυχή μας το δρόμο της σε κάθε επεισόδιο αλλά κατάφερε να επιστρέψει στη θέση της. Του συγχωράμε του Lindelof και το Lost όπως λέει σοφά ένας φίλος μου (Κοσμά για εσένα λέω! ).
















Παρακαλούμε θερμά να βραβευτεί το πρωταγωνιστικό δίδυμο (Τheroux-Coon) με χρυσή σφαίρα και Emmy γιατί οι ερμηνείες τους ήταν breathtaking . Αμφότεροι, Justin Theroux  και Carrie Coon (η νέα Μέριλ Στριπ) μας προσκάλεσαν στην υπαρξιακή κόλασή τους αποδεικνύοντας περίτρανα πως είναι εκπληκτικοί ηθοποιοί. Από τη μία πλευρά ο Κέβιν δεν επαναπαύεται ποτέ, συνεχίζει να πιστεύει ακόμη και όταν όλοι οι άλλοι αμφιβάλλουν για τα λογικά του. Ειδικά τότε. Όταν γυαλίζουν δάκρυα στα μάτια του είναι σπαραχτικός. Σαν να ξεγυμνώνεται η ψυχή του.


Από την άλλη η Νόρα κουβαλάει τις χάντρες-αμαρτίες νομίζοντας πως δεν είναι άξια ν' αγαπηθεί. Μα είσαι Νόρα άξια. Και πάντα σε πιστεύαμε και σε πιστεύουμε γιατί είσαι αληθινή και συναισθηματικά ειλικρινής. Γιατί είσαι η Νόρα Νούρια μας. Για να ξεκαθαρίσω η τηλεοπτική Νόρα θυμίζει αρκετά τη μυθιστορηματική Νούρια από το αριστούργημα του Θαφόν, η σκιά του ανέμου.
Μας λείπετε ήδη Νόρα και Κέβιν. Τέτοιες σειρές με ψυχή αξίζει να παρακολουθούμε..
Κανείς μας δεν χρειάζεται να είναι φάντασμα ή σκιά της ύπαρξής του, ας βγάλουμε φτερά όπως τα περιστέρια και να μεταφέρουμε το δικό μας μήνυμα αγάπης.



Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017

Wonder Woman (2017)

















Η πολυαναμενόμενη ταινία του καλοκαιριού! Απ' όταν παρακολουθήσαμε το Batman v Superman: Dawn of Justice αδημονούσαμε για τη στιγμή που η Wonder Woman θα είχε την ολόδικη της ταινία. Ήταν τόσο αστείρευτος ο ενθουσιασμός που κάθε φορά που γινόταν αναφορά στη Wonder Woman σταυρώναμε χεράκια και σιγοτραγουδούσαμε το theme. Φυσικά αυτό συνέβη και κατά τη διάρκεια της προβολής όταν έβγαινε με το outfit.


Η Gal Gadot ήταν αποκάλυψη στο ρόλο! Με τη γήινη ομορφιά της, το ειλικρινές μουτράκι της και ένα  δυνατό - όχι απλά τουμπανιασμένο- σώμα. Πλέον στην workout-playlist προσθέσαμε και τον ύμνο του Hans Zimmer . Μην ξεχνάμε πως η Gal ήταν και στον ισραηλινό στρατό. Ήταν απόλυτα πειστική στο ρόλο της και είναι άξια θαυμασμού γιατί ήταν 5 μηνών έγκυος. Well done κορίτσαρε!
Πολλοί fans κατακρίνουν την Gadot -όχι για την υποκριτική της δεινότητα-αλλά για την έλλειψη των boobies! Kαι τι απαντάμε σε όλους αυτούς: haters gonna hate (Taylor Swift). Πραγματικά η Gal όταν φορούσε την ένδυση της Wonder woman ακτινοβολούσε. Είναι άξια συγχαρητηρίων γιατί πολλές επιθυμούσαν διακαώς το ρόλο. Άλλες υποψηφίες ήταν πιο ηχηρά ονόματα :η Kate Beckinsale (αναμενόμενο λόγω προυπηρεσίας σε Underworld), η Jessica Biel (πάλι λογική σκέψη), η Kristen Stewart (γελάνε και οι πέτρες). To δικό μας Gal πέρασε και τυφλή audition, δεν ήξερε ΚΑΝ για ποιο ρόλο δοκιμάζεται.

Το γεγονός πως η ταινία είχε ως αφηγήτρ-ια την σκηνοθέτη Patty Jenkins (Monster) ανύψωσε ακόμη περισσότερο την υπερ-ηρωική ταινία που εξυμνεί τη γυναικεία πυγμή. WHO RUN THE WORLD? GIRLS! Ας είμαστε ειλικρινείς το σοβαροφανές/ανδροκρατούμενο σύμπαν της DC είχε την ανάγκη για ανανέωση. Ενδιαφέρον να σκηνοθετήσει την ταινία είχε δηλώσει και ο Nicolas Winding Refn αλλά ήθελε στον πρωταγωνιστικό ρόλο την Christina Hendricks. R u kiddin???!!















Οι σκηνές μάχης ήταν άψoγα χορογραφημένες αλλά ήταν περιορισμένες. Περιμέναμε περισσότερο ξυλίκι. Ίσως συνέβαλε το γεγονός πως η προηγούμενη υπερηρωική ταινία ήταν το Logan. To άλλο αρνητικό στοιχείο ήταν η διάρκεια της ταινίας. Είμαστε εμμονικοί στο θέμα της ώρας αλλά έπρεπε να γίνει καλύτερο κόψε ράψε. Δεν υπήρχε το ατελείωτο μπλα μπλα όπως στο Batman v Superman: Dawn of Justice αλλά η διάρκεια ολίγον κούρασε. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν άρτιο και σίγουρα θέλουμε να ξαναδούμε την Wonder Woman να μας τυλίγει με το λάσο της αλήθειας...

Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

13 Reasons Why



13 λόγοι για να παρακολουθήσετε τη σειρά 13 reasons why:

1. Καταρχάς βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο που έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια άτομα, μεταξύ των οποίων η Selena Gomez που συγκινήθηκε τόσο από τα γραφόμενα ώστε φρόντισε να μεταφερθεί το μυθιστόρημα στην τηλεόραση. Υπάρχουν διαφορές με το βιβλίο αλλά ο ίδιος ο συγγραφέας (Jay Asher) δήλωσε πως ''το σημαντικό είναι πως περνάει το σωστό μήνυμα''.

2. Καταπιάνεται με το bullying και τις αρνητικές επιπτώσεις του όπου μία από αυτές μπορεί να είναι και η αυτοκτονία. Τι είναι η αυτοκτονία; Είναι μία πράξη έκφρασης θυμού προς τους άλλους (όπως βλέπουμε και στη σειρά) αλλά πρωτίστως είναι μία ακραία μορφή έκφρασης θυμού προς τον ίδιο μας τον εαυτό. H σκηνή της αυτοκτονίας είναι αρκετά σκληρή και απέστρεψα το βλέμμα μου για λίγο. Στο βιβλίο αυτοκτονεί με διαφορετικό τρόπο αλλά ήθελαν να δείξουν πως πράγματι παραιτείται κάποιος από τη ζωή.















3. Βήμα βήμα, κασέτα κασέτα αναλογιζόμαστε τη ζωή της Hannah.  Το όνομα Hannah είναι παλίνδρομη λέξη - όπως θυμόμαστε από Arrival- και συμβολίζει τις δύο πλευρές της κασέτας στη σειρά του Netflix. Στο μυαλό της μικρής Hannah η αυτοκτονία είναι μία έξοδος διαφυγής αφού νιώθει πως βρίσκεται σε αδιέξοδο. Στην εφηβεία όμως κανείς μας δεν μπορεί να είναι σκληραγωγημένος. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα τις δυσκολίες που ανακύπτουν. Αυτό δυστυχώς επιτυγχάνεται με την πάροδο του χρόνου.















4. Θεωρώ μεγάλου ατού της σειράς πως δεν παρουσιάζει την ηρωίδα (Hannah) ως οσιoμάρτυρα. Δείχνει πως έχει κάνει σωστές και εσφαλμένες επιλογές όπως όλοι μας. Είναι ρεαλιστική η προσέγγιση του συγγραφέως και κατ' επέκταση του δημιουργού (Brian Yorkey).

5. Η Katherine Langford ήταν ιδανική για το ρόλο της Χάνα, αν και πέρασε audition και για το ρόλο της Jessica. Μέσω skype! Προσωπικά ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Clay. O εσωστρεφής, ο υποτονικός, ο βασανισμένος Clay. Η επιλογή του ονόματος δεν είναι τυχαία, όσο ανακαλύπτει την αλήθεια ο Clay γίνεται πηλός στα χέρια της Hannah Baker.


6. Δεύτερος αγαπημένος χαρακτήρας είναι ο γλυκύτατος Tony που έχει ρόλο κλειδί στην υπόθεση της σειράς. Τον ενσαρκώνει υπέροχα ο Christian Navarrο. Δυστυχώς υπάρχουν και μισητοί χαρακτήρες. Ειδικότερα ένας. Δεν λέω ποιος. Τον μίσησα τόσο πολύ που άρχισε να μου φαίνεται συμπαθής ο Ramsey από το GOT. Κι αυτό σημαίνει πολλά.

7. Στην αρχή όλο αυτό το μυστήριο μου έφερε στο νου αναμνήσεις από το PLL εντούτοις όσο προχωράει η σειρά μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, σε κάτι ουσιώδες.  Θίγει πολλά ηθικά διλήμματα και πιστεύω πως αφορά όχι μόνο εφήβους αλλά και τους γονείς τους. Κυρίως τους γονείς.















8. Δεν αφήνει περιθώρια η σειρά ώστε να μην εμπλακείς συναισθηματικά. Είτε έχεις βιώσει bullying είτε όχι. Εγώ ένα πράγμα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι εάν ποτέ αξιωθώ και κάνω παιδάκι , εάν ανακαλύψω πως του κάνουν ψυχολογικό πόλεμο στο σχολείο θα τιμωρήσω τους υπεύθυνους (το παιδί και φυσικά τους γονείς του). Οφείλουμε να γνωστοποιούμε τα όριά μας γιατί δυστυχώς δεν είναι ορατά..

9. Οι τρεις τελευταίες κασέτες (δηλαδή τα τρία τελευταία επεισόδια) φέρουν τεράστιο συγκινησιακό φορτίο αλλά θεωρώ πως πρέπει να προβάλλονται και τέτοιες σκληρές αλήθειες στην τηλεόραση. Δεν χρειάζεται να είναι όλα ωραιοποιημένα και αποστειρωμένα. Καλό είναι να προβληματιζόμαστε, να γινόμαστε λίγο πιο ανθρώπινοι ή ανεκτικοί στα προβλήματα των γύρω μας.















10. Θα υπάρξει και δεύτερη σεζόν. Μέχρι τότε προλαβαίνω να προμηθευτώ έναν πάκο zevasoft για ν' ανταπεξέλθω.

11. Αντικατροπτίζει τη σημερινή εποχή όπου όλοι ασχολούμαστε με την εικονική πραγματικότητα ξεχνώντας να ζήσουμε πραγματικά. Διανύουμε την εποχή των social media stalkers. Όλοι ανεξαιρέτως πέφτουμε στην παγίδα, απλά κάποιοι καταφέρνουν (καταφέρνουμε;) να εστιάσουν στον εαυτό τους και να μην αποχαυνώνονται μπροστά από κάθε ηλεκτρονική συσκευή. 

12. Η σειρά μπορεί να κατακρίνει τη σημερινή πεζότητα αλλά φέρει και έναν νοσταλγικό αέρα. Όποιος παρακολουθεί τη σειρά θα νοσταλγήσει τα walkman. Τη λαχτάρα να γυρνάς με μολύβι την κασέτα, τη χαρά να ακούς το κλακ και να ξεχύνεται μουσική από τα ηχεία.















 13. Ολοκληρώντας οφείλω να αναφερθώ στην μουσική επένδυση γιατί όπως πάντα δίνω βαρύτητα στο μουσικό background. Πολύ τρυφερό το κομμάτι της παραγωγού Selena Gomez ''Only you''  αλλά εξίσου όμορφο και το ονειρικό ''Τhe night we met'' από τον Lord Huron.



















Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Life (2017)

https://www.youtube.com/watch?v=zwhd4uuqM48
Στόρι: τα μέλη ενός Διαστημικού σταθμού ανακαλύπτουν έναν εξωγήινο οργανισμό. Οι πανηγυρισμοί της επιτυχίας τους θα κοπούν απότομα όταν το εξωγήινο πλάσμα δείχνει πως δεν είναι φιλικά διακείμενο προς το πλήρωμα.

 


















+H ταινία θα προβαλλόταν για 1η φορά στις 26 Μαϊου όμως άλλαξαν την ημερομηνία φοβούμενοι τον ανταγωνισμό με τους νέους Πειρατές της Καραϊβικής (argggg συνέλθετε ). Σε άλλες χώρες η πρεμιέρα έγινε στα γενέθλια του σκηνοθέτη Daniel Espinosa (23 Μαρτίου). Mετά το Νocturnal animals o Jake Gyllenhaal κάνει στροφή 180 μοίρων με το sci-fi θριλεράκι. Οι συμπρωταγωνιστές του, Ryan Reynolds & Rebecca Ferguson ( σιγά που θα ήταν ανδροκρατούμενο το διαστημόπλοιο/καστ) δήλωσαν πως ο Jake θα ήταν σπουδαίος αστροναύτης και στην πραγματικότητα. Ένα είναι το βέβαιο πως στα γυρίσματα ο Jake & ο Ryan πέρασαν φανταστικά. Ένα νέο bromance δημιουργήθηκε.














Daniel Espinosa (Child 44) συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Καναδέζο Ράιαν , απλά αυτή τη φορά κόβουν εισιτήρια γιατί η πρώτη απόπειρα (Safe house) δεν ήταν πετυχημένη (παρόλο που είχε και Deeeenzel). Αλλά και το συγγραφικό δίδυμο Rhett Reese & Paul Wernick μετράει δεύτερη συνεργασία με τον Ryan. Η πρώτη ήταν ο Deadpool. Τώρα δικαιολογούνται και οι χιουμοριστικές σφήνες! U n a g i!

+ Πρόκειται για ένα τίμιο sci-fi με σφιχτοδεμένη δράση , σπλατεριές (επιτρέπεται η κατανάλωση ποπ κορν ανά τακτά διαστήματα) και διάχυτο το αίσθημα της απόγνωσης. Αφενός ο σκηνοθέτης κουρδίζει καλά το σασπένς, αφετέρου το συγγραφικό δίδυμο επιφυλάσσει ένα ωραίο plot twist για να ξεφύγει από την πεπατημένη.












Δυστυχώς όμως δεν προσφέρει κάτι νέο στο είδος (η τσουχτροπεταλούδα δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο εν αντιθέσει με τα οχτάποδα) αλλά ας είμαστε ρεαλιστές ταινία σαν το Arrival βγαίνει μία στα δέκα χρόνια. Εδώ επιστρέφουμε στην κλασική προκατάληψη=κακοί εξωγήινοι αλλά δεν μας χαλάει. Eίναι εμφανέστατη και η επιρροή από το πρώτο Alien του Ridley Scott. Το Life πέτυχε εκεί που απέτυχε το Prometheus του Ridley ίσως γιατί το δεύτερο είχε και την ετικέτα του prequel, ίσως γιατί το πρώτο έδωσε απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα και είχε κάποια αληθοφάνεια.


Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Ghost in the shell (2017)

https://www.youtube.com/watch?v=G4VmJcZR0Yg 
 Στόρι: η Major, όντας το πρώτο λειτουργικό cyborg, προσπαθεί να διαλευκάνει τις δολοφονίες στελεχών από την εταιρεία που την κατασκεύασε αλλά θα έρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν της...




















Comments:
+ Αφού είναι βασισμένο στο cyberpunk manga του Shiro Masamune (που αποτέλεσε και την έμπνευση για το ομότιτλο anime) ήταν φυσικό να κεντρίσει το ενδιαφέρον των περισσότερων πριν καν προβληθεί στας αίθουσας. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το καθηλωτικό πρώτο trailer που ντυνόταν μουσικά από το ''Enjoy the silence'' σε μία διαφορετική στοιχειωτική version.











+Bιντεοκλιπίστικη αφήγηση με τη μουσική να δυναμώνει όταν πρέπει, μαγικά ''ταξιδιάρικα'' εφέ που μας φέρνουν στο μυαλό κάτι από ''Blade runner'' , ντελιριακές σκηνές δράσης (ειδικά η εναρκτήρια σεκάνς). Ευτυχώς και το φινάλε δεν ήταν βεβιασμένο ή αδιάφορο γιατί όσο σημαντικός είναι ο πρόλογος αλλά τόσο σημαντική είναι η κατακλείδα.












O Rupert Sanders στήριξε το κινηματογραφικό οικοδόμημα βρισκόμενος σε στενή συνεργασία με τον Mamoru Ooshi (τον δημιουργό του anime) , παρόλο που έχει μικρή σκηνοθετική προυπηρεσία (η μόνη του ταινία-μέχρι πρότινος-μεγάλου μήκους είναι το Snow White and the Huntsman το 2012). Ένα ασιατικό φάντασμα παγιδευμένο σε ένα χολυγουντιανό κέλυφος. Σίγουρα πάντα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης (δεν είναι τόσο καλοδουλεμένο το σενάριο) αλλά και πάλι ήταν προσεγμένο το δημιούργημα με σκηνές βγαλμένες από τα πιο τρελά μας όνειρα ή το μακρινό μέλλον.












+ Πέρα από τα εκπληκτικά αληθοφανή εφέ βασικός πόλος έλξης είναι και η Scarlett Johansson. Tην Σκάρλετ με τα ''καλούδια'' της δεν την έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση όσον αφορά τις ερμηνευτικές της ικανότητες αλλά στο εν λόγω έργο ήταν πολύ badass!!''I am Major Mira Killian and I give my consent''.
Tης κούμπωσε περισσότερο το κοστούμι (χμ δεν το λες και ακριβώς κοστούμι) του cyborg απ' ότι της Black Widow σε όλες τις μαρβελοταινίες. Δέχτηκε και τρελό πόλεμο όταν ανακοινώθηκε πως επέλεξαν εκείνη και όχι μία ηθοποιό ασιατικής καταγωγής. Whitewashing Asian Characters και χαζομάρες! Haters gonna hate Σκάρλετ.I am Mareira and i give my consent!













For the history , υποψήφια για το ρόλο ήταν και η Margot Robbie (όχι κορίτσι μου εσύ είπαμε είσαι η Ηarley Quinn).

+ Tην Σκάρλετ πλαισιώνουν η Juliette Binoche (στο άκουσμα του ονόματός της πάντα λιγουρεύομαι brioche) που δεν έχει γεράσει την τελευταία 20ετία, ο Takesi Kitano (ναι ναι ο Κitano sensei από Battle Royale) και ο Michael Pitt, ο οποίος ήταν αιφνιδιαστικά καλός στο ρόλο του. Ευτυχώς δεν θύμισε το κωλόπαιδο που ερμήνευε στο ''Funny Games''.




















Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Όνειρα χειμερινής νυκτός για την Οσκαρική κούρσα!

Σ' έναν ουτοπικό κόσμο δεν θα υπήρχαν κλίκες-σκοπιμότητες και θα βραβεύονταν οι ταινίες/ οι άνθρωποι που το αξίζουν.
Σ' έναν ιδανικό κόσμο θα είχε βραβευτεί:
-ο Hitchcock με Όσκαρ σκηνοθεσίας για το Vertigo το 1959
-ο Sly με Όσκαρ Β΄Αντρικου ρόλου για το Creed τo 2016
-ο Μικι Ρουρκ για το Wrestler (ανάθεμααααααα) το 2008 γιατί όπως και στην περίπτωση του Stallone ο ρόλος ήταν προσωπική υπόθεση.
-ο Εdward Norton για το ''American History X'' τo 1998. Ντροπή και αίσχος.
-η Cate Blanchett για την Elisabeth (ακόμη βγάζουμε φλύκταινες που το πήρε η Gwyneth) τo 1999
-o Nick Nolte για το Warrior (ταινιάρα) τo 2011
-η Rosamund Pike για το Gone girl τo 2015. Ρόζι που σας αξίζει εκεί στην ακαδημία.
-η Renée Zellweger για την Bridget (μα να το σηκώσει το χάλι η Halle????) το 2002
......και θα ήταν υποψήφιος o Jake Gyllenhaal για το ''Nightcrawler''









Στο πνεύμα της αδικίας θα αναφερθούμε στα δικά μας θέλω αντί να κάνουμε προβλέψεις για την οσκαρική βραδιά αφού κακά τα ψέματα είναι δρομολογημένη. Ελπίζουμε έστω οι ταινίες που άφησαν αποτύπωμα στη ψυχή μας  ν' αντέξουν και στο πέρασμα του χρόνου.

Β' Γυναικείος ρόλος: Viola Davis,''Fences''. 
Ασυζητητί στη Viola γιατί είναι εξαίσια ηθοποιός και είχαμε αναγνωρίσει το ταλέντο της από την πρώτη σεζόν του ''How to get away with murder'' , όπου έχει τσιμπήσει και τη χρυσή της Σφαίρα. Βαιόλα είσαι ηθοποιός με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν υποδύεσαι απλά, ζεις το ρόλο στο πετσί σου. Και φαίνεται ότι δεν είσαι οσκαρολάγνα γι' αυτό σε λατρεύουμε ακόμη περισσότερο. H ταινία ήταν αρκετά κουραστική λόγω της μακρόσυρτης διάρκειας, της ''θεατρικής'' σκηνοθεσίας και των συναισθηματικά φορτισμένων διαλόγων αλλά εσύ έλαμψες.












Α' Γυναικείος Ρόλος: Natalie Portman, "Jackie''.
Το Ναταλάκι από τόσο δα μικρούλικο εντυπωσιάζει κοινό και κριτικούς με την ερμηνευτική της δεινότητα και συνέπεια. Πολλές ετόλμησαν να ερμηνεύσουν την Τζακι Ο (μεταξύ των οποίων και η Katie Holmes) αλλά ποια να συγκριθεί μαζί σου. Κάθε ρουφηξιά από τσιγάρο, κάθε δάκρυ που γυάλιζε στα μάτια σου, κάθε τρεμούλιασμα της φωνής . Διεισδύουμε βαθιά στη ψυχοσύνθεση της Πρώτης Κυρίας που πάσχιζε να μην χαλάσει την αψεγάδιαστη εικόνα της. Συγχαρητήρια αξίζουν και στον Pablo Larrain γι' αυτό το αντισυμβατικό πορτρέτο.













WTF!!!Ακόμη δεν μπορούμε να δεχτούμε πως δεν είναι υποψήφια η Amy Adams. Αδικήθηκε πάρα πολύ γαμώτο!

B' Ανδρικός Ρόλος: Dev Patel, «Lion».
Δεν χάσαμε το μυαλό μας με κάποια ερμηνεία αλλά αφού πρέπει αναγκαστικά να το δώκουμε σε κάποιον ας πάει στον Dev-SlumdogMillioniare-Patel με τα puppy eyes.













A' Ανδρικός Ρόλος: Andrew Garfield, "Ηacksaw Ridge''.
Συγκλονιστική ερμηνεία από τον Αndrew σε τέτοιο βαθμό που τα δάκρυα αυλάκωναν τα μάγουλά μας. ''Help me get one more. One more''. Kινούταν πάλι με τη χάρη και το ένστικτο αραχνοειδούς (αχ Spidey αχ). Είμαι βέβαιη πως ο Μel Gibson θα έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από την ερμηνεία του.
Κρίμα που ο Casey Affleck λόγω του «Manchester by the Sea» έχει σηκώσει όλα τα βραβεία. Σ' εκτιμάμε αδελφέ του Ben (ακόμη ανατριχιάζουμε με το πως φέρθηκες στην Jessica Alba και στην Κate Hudson στο ''Killer inside me'')  αλλά ο Andrew έδωσε κομμάτι της ψυχής του στον ήρωα.


Kαλύτερη σκηνοθεσία: Denis Villeneuve, ''Arrival''.
Ο Villeneuve ξεδιπλώνει την αφηγηματική του μαεστρία αναδιπλώνοντας έξυπνα την ιστορία. Πολλαπλασιάζει με γεωμετρική μέθοδο τα δεδομένα που προσφέρει στο κοινό ώστε να φτάσουμε στο τεράστιο wtf. Εν ολίγοις σκηνοθετική μεγαλοπρέπεια! Well done Canada!












Αλλά δυστυχώς το αγαλματίδιο θα πάει στα χέρια του Damien Chazelle όπου επουδενί δεν το αξίζει γιατί η ταινία δεν είχε ρευστή αφήγηση (flow που λένε στο χωριό μου). Σίγουρα διέθετε υπέροχες στιγμές (η χορογραφία στο παγκάκι/το τελευταίο νοσταλγικό what if που έφερε δάκρυα στα μάτια μας) αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλα μιούζικαλ όπως το Moulin Rouge του μάγου Baz Luhrmann.
ps iloveu: Θα θέλαμε να πάρει και το Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σενάριου και αντίστοιχα ο Αστακός- του δικού μας Λάνθιμου -πρωτότυπου. Οψόμεθα!

Καλύτερη Ταινία: "Ηacksaw Ridge''.
 Ο Mel Gibson παρέδωσε ένα στιβαρό κινηματογραφικό σύνολο και μας θύμισε τις παλιές κινηματογραφικές μέρες του Braveheart. 'Εδειξε τον απαραίτητο σεβασμό στο πρόσωπο και στην ίδια την ιστορία.
Όσον αφορά την ηθοποιία, ο Garlfield έδωσε την καλύτερη ερμηνεία της ζωής του (μέχρι τώρα) αλλά και το υπόλοιπο καστ (ακόμη και ο Vince Vaugn) έβαλε το λιθαράκι του στο όραμα του Μελ.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι το εισαγωγικό, το δεύτερο παρουσιάζει την κόλαση του πολέμου με απίστευτα αληθοφανείς σκηνές (ΚΑΘΗΛΩΤΙΚΟ το μοντάζ)  ισορροπώντας έτσι ώστε να μη χαρακτηριστεί ως ένα αιματοβαμμένο έπος, ένα λουτρό αίματος όπως τα ''Πάθη του Χριστού''.
Είναι μία αντιπολεμική ιδέα μέσα σε μία πολεμική ταινία.
"I don't know how I'm going to live with myself if I don't stay true to what I believe.''
Πραγματικά εάν ακολουθούμε τις πεποιθήσεις μας δεν θα βγούμε ποτέ χαμένοι.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Nocturnal animals (2016)

Στόρυ: Η Σούζαν, μία επιμελήτρια εκθέσεων ζωγραφικής, λαμβάνει το αδημοσίευτο μυθιστόρημα του πρώην συζύγου της και παγιδεύεται στον λογοτεχνικό κόσμο του.




















Comments:
-Εγκεφαλικό "ατίθασο'' θρίλερ που στην ουσία πρόκειται για δύο ταινίες στην συσκευασία (τιμή) της μίας, αδύναμες ξεχωριστά/δυνατές ενωμένες. Βασίζεται στη νουβέλα του Αustin Wright ''Τony and Susan'' , δηλαδή στα ονόματα των χαρακτήρων, αλλά ο Τοm Ford προτίμησε να δανειστούν τον τίτλο του βιβλίου που γράφει ο χαρακτήρας. Well done. Ο πασίγνωστος fashion designer επενδύει-όπως ήταν αναμενόμενο- στην εικόνα και στις αρετές της καλλιτεχνικής διεύθυνσης , αν και δεν χρησιμοποιήθηκε κανένα από τα ρούχα του γιατί όπως δήλωσε δεν ήθελε να είναι ''διαφημιστικά''. Well done πάλι Τομυ. For the history είχε σκηνοθετήσει και τον Colin Firth στην ταινία ''Single man'' που ήταν υποψήφιος και για Όσκαρ.

-Πέρα από το γεγονός πως η ταινία είναι προσεγμένη στυλιστικά έχει αξιόλογες ερμηνείες και γρήγορο ρυθμό με το λαχανιαστό μοντάζ. Bασικός ύφαλος της ταινίας είναι το φινάλε που ήταν ολίγον βεβιασμένο και αμήχανο. Η κλιμάκωση του φινάλε ήταν απογοητευτική παρόλο που δεν ήταν η αναμενόμενη. Σαν να έμεινε ημιτελής και μετέωρη η ταινία. Περιμέναμε ότι θα ήταν ένα ''Neon Demon'' αλλά ούτε καν πλησίασε το κομψοτέχνημα του Refn, δεν μπορεί να αναχθεί σε εικαστικό συμβάν παρόλη τη φιλότιμη προσπάθεια και την πινακοθήκη ιδιαιτεροτήτων και ιδεών.

- Η Αmy Adams, το underdog, έκανε πετυχημένα κινηματογραφικά βήματα την περσινή χρονιά, μία η συγκεκριμένη ταινία, μία το αριστουργηματικό Arrival που δυστυχώς δεν της απέφερε την χρυσή σφαίρα. Να ελπίζουμε για Όσκαρ; Οι αντιδράσεις της Amy στο αδημοσίευτο μυθιστόρημα αντικατοπτρίζουν έξυπνα τις αντιδράσεις του θεατή (Μετα-αφήγηση oh yes)!


-Όσον αφορά τον Jake Gyllenhaal, που έχουμε διατυμπανίσει τους λόγους λατρείας του, κάνει μία επίδειξη πάλι της ερμηνευτικής του δεινότητας στην 35η ταινία του. Όπως πάντα είναι εκφραστικός και δουλεύει κάθε ρόλο του, μεταμορφώνεται στον κάθε (συνήθως δυστυχισμένο) ήρωα.












Κudos: Nα την χαίρεσαι τη χρυσή σφαίρα Aaron Taylor-Johnson που ήσουν αρχικαθίκι εδούθε.