1.Arrival: To πολυαναμενόμενο sci-fi της χρονιάς, υπό την σκηνοθετική μαεστρία του Denis Villeneuve που παραδίδει τo ένα αξιόλογο φιλμ πίσω από το άλλο (Prisoners,Sicario ), ήταν η πιο αψεγάδιαστη ταινία που παρακολουθήσαμε φέτος στους κινηματογράφους. Πρόκειται για μία υπνωτιστική εμπειρία που ριζώνει στο ασυνείδητο του θεατή για μέρες εν αντιθέσει με άλλες παρόμοιες ταινίες που απλά μας βομβαρδίζουν με καταστροφολάγνες εικόνες.
Άξια συγχαρητηρίων και η Amy Adams που γέμισε την οθόνη με την εκφραστικότητά της και με την συναισθηματική της ειλικρίνεια. Κατόρθωσε να γεφυρώσει το χάσμα όχι μόνο με τους απρόσκλητους εξωγήινους επισκέπτες αλλά και με το κοινό. Ένα Emmy στην Amy παρακαλούμε!
2.Neon Demon: Μετά το αποτυχημένο ‘’Only God forgives’’(όχι φίλτατε ούτε ο Θεός δεν συγχωρεί τέτοια μουφιά) o Nicolas Winding Refn επιστρέφει με το γκλαμουράτο ‘’Neon Demon’’ για να μας αποδείξει πως το catwalk δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Ο Δανός σκηνοθέτης πόνταρε σωστά στο αψεγάδιαστο πρόσωπο της Elle Fanning (αδελφή της Dakota) και όπως έχει δηλώσει ήταν η μόνη του επιλογή. Αν παραβλέψετε τις σεναριακές αδυναμίες θα μαγευτείτε από την κομψή εικονογράφηση και θα παραδοθείτε σε μία εμπειρία που αγγίζει τα όρια του υπερβατικού.
3.The Revenant: Μία κινηματογραφική ωδή στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, η οδύσσεια του Leonardo Di Caprio προς τον βωμό των Όσκαρ. Αφού δεν το πήρε η αρκούδα πάλι καλά να λέμε.
Ο Leo ανταποκρίθηκε σ' έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της ζωής του όχι μόνο λόγω των αντίξοων συνθηκών αλλά και επειδή περιοριζόταν τόσο λεκτικά που ήταν σαν να λάμβανε μέρος σε ταινία βωβού κινηματογράφου.
Ο βιρτουόζος Alejandro Iñárritu μας έβαλε πάλι τα γυαλιά ένα χρόνο μετά το Birdman αποδεικνύοντας πως διανύει τη χρυσή εποχή του. Ποιητικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς εναλλάσσονται με άγριες σκηνές επιβίωσης εγκλωβίζοντας τον θεατή σε έναν ονειρικό εφιάλτη.
Η επιστροφή στο καλό σινεμά!
4.Creed : Toν Ιανουάριο προβλήθηκε στας αίθουσας το ''Creed'', η ταινία που συνδέει το τότε με το τώρα, το ένδοξο παρελθόν με το ελπιδοφόρο μέλλον. Αποκαρδιωτικός ο Sylvester Stallone στο χαρακτήρα που δημιούργησε ο ίδιος και επέμεινε να ερμηνεύσει ο ίδιος! Τεράστια αδικία που δεν βραβεύτηκε ο Sly με το Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου. Γιατί να μην εκτιμηθεί η ανθρωπιά και η αξία του Sly??!!Ο Ρόκυ της καρδιάς μας!
5. Πρακτοράντζα: Πέρσι η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς ήταν το Spy με την αξιαγάπητη Melissa McCarthy , φέτος δικαιωματικά ο τίτλος ανήκει στο ''δημιούργημα'' του υπέρτατου κάφρου Sacha Baron Cohen. Xρησιμοποιούμε τον ελληνικό τίτλο της ταινίας αντί του ξένου(Τhe brothers Grimsby) γιατί είναι πιo χαβαλεδιάρικος. Καταιγισμός από αστεία(κυρίως διεστραμμένα και χοντροκομμένα), σκηνές κορυφαίες στη σύλληψη (π.χ το παραμάζωμα των ελεφάντων μας στοιχειώνει ακόμη) και ο Sacha να σατιρίζει τα πάντα(μέχρι και τον Ben Affleck). Τις ταινίες του Sacha ή τις μισείς ή τις λατρεύεις. Εγγυημένα θα χαλάσετε την κύστη σας εκτός εάν είστε σοβαροφανείς, εκεί τα συλλυπητήριά μου.
6. Deadpool: Aπ' όλες τις υπερηρωικές ταινίες που προβλήθηκαν φέτος ξεχωρίζουμε τον αναρχικό και αντισυμβατικό Deadpool. Ο Ryan Reynolds κέρδισε το στοίχημα, τους θεατές και τα απανταχού geeks που είναι ΤΟ απαιτητικό κοινό. Αυτός ο ''αντιήρωας'', εν αντιθέσει με τον ''Green Lantern'', του ταίριαξε γάντι αφού βασικό χαρακτηριστικό και των δύο είναι το βιτριολικό χιούμορ , α ναι και ο αυτοσαρκασμός. Eξυπνακίστικες αναφορές στους X-Men και σε κινηματογραφικές επιτυχίες( Say Anything/Μatrix/Τaken), χορογραφημένες σκηνές μάχης, ιδιαίτερες μουσικές επιλογές συντέλεσαν στην ελκυστικότητα και την επιτυχία της ταινίας. Δεν ξεχνάμε ποτέ το μότο μας.
Βe a bad ass... be Deadpool!
7. The light between oceans: Ο σκηνοθέτης Derek Cianfrance (Βlue Valentine) κατάφερε ν' αποδώσει με φιλμικούς όρους το ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα και να παραδώσει μία βαθιά κοινωνική ταινία και όχι-όπως πλασαρόταν-ένα ρομαντικό δράμα χαρακτήρων. Το δίλημμα των βασανισμένων ηρώων εγείρει σοβαρά ηθικά και κοινωνικά ερωτήματα που προβληματίζουν τον θεατή. Δεν αποφεύγονται τα μελαγχολικά κάδρα και τα σπαραξικάρδια πλάνα αλλά κακά τα ψέματα είναι απαραίτητα σε τέτοιου ύφους ταινίες για να εμβαθύνεις στον ψυχισμό των ηρώων.
Ο Michael Fassbender -όπως πάντα -είναι επιβλητική παρουσία (Eden lake, Jane Eyre) και δεν συνθλίβεται από το βαρύ ψυχολογικό φορτίο του. Όσον αφορά την Alicia Vikander -που δεν τρέφουμε ιδιαίτερη συμπάθεια- έπαιξε ικανοποιητικά ειδικά στο δεύτερο μέρος του φιλμ. Θεωρούμε πως εάν βρισκόταν στη θέση της μία Μαριόν θα ήταν πανίσχυρο το τετ α τετ με τον Φαζ.
8. Colonia: Πόλος έλξης του πολιτικού δράματος η Emma Watson που εκπέμπει δυναμισμό σε κάθε πλάνο και ωριμάζει κινηματογραφικά αφήνοντας στην άκρη το μαγικό ραβδάκι της Ερμιόνης. Δίνει ψυχολογικό βάρος στην ηρωίδα και στηρίζει-μαζί με τον εξίσου καλό Daniel Brühl- το στιβαρό και μετρημένο δημιούργημα του βραβευμένου Florian Gallenberger , που συνυπογραφεί το σενάριο όπως και στην προηγούμενη ταινία του (“John Rabe’’).
Είναι δύσκολη υπόθεση ν’ αποφύγεις τα μελοδραματικά κλισέ , όμως είναι εφικτό στην παρούσα περίπτωση αφού ο σκηνοθέτης διαχειρίζεται με ακρίβεια χιλιοστού και φεστιβαλική ωριμότητα το δραματικό περιεχόμενο. Δημιουργείται ένα λεπτό συναισθηματικό νήμα, μία ευαίσθητη συμμετρία με την εναλλαγή σκηνών ήρεμης ζωής και βίας γι’ αυτό αξίζει να «διαβάσετε» αυτή τη μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
9. Handmaiden: Θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς αλλά ως συνήθως όταν έχεις εξωπραγματικές προσδοκίες απογοητεύεσαι. Χωρισμένο σε 3 ευδιάκριτα μέρη το ατμοσφαιρικό ερωτικό θρίλερ του βιρτουόζου Chan Wook-Park έχει καλοστημένες εκπλήξεις, καλύτερα παγίδες για τον ηδονοβλεψία θεατή αλλά ξεχειλώνει στο τρίτο μέρος (δη στον επίλογο).
Αγαπημένη θεματική του Κορεάτη αφηγητή είναι η εκδίκηση αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με το ''Old boy'' ούτε με την'' Εκδίκηση μίας κυρίας''. Επιπροσθέτως, το ''Handmaiden'' αποτυγχάνει να δημιουργήσει μία βαθιά σύνδεση μεταξύ των ηρωίδων όπως έγινε στο Carol.
10. The accountant: Επιφωνήματα έκπληξης σίγουρα θα προκαλέσει η είσοδος του Βen Αffleck στη δεκάδα αλλά την αξίζει τη θέση. Καταρχάς ο ''λογιστής'' είχε περισσότερη δράση από το πολυδιαφημισμένο ''Batman V Superman:The dawn of justice'' παρόλο που είχε μικρότερη διάρκεια. Kατά δεύτερον ο Βen σαν λογιστής-φονικό όπλο μας έπεισε ομολογουμένως ενώ το Batffleck ακόμη δεν μας κάθεται καλά. Mέρος στην κινηματογραφική εξίσωση παίρνουν και η Anna Kendrick (τόσο tiny που χωράει στην τσεπούλα του Ben) αλλά και ο Jon Bernthal (πες με Punisher ή Shane).
ps iloveu:Την ταινία την παρακολουθήσαμε οικογενειακώς με φάδερ που ήταν και μανούλα στα οικονομικά αλλά δεν γνωρίζει καμία από τις καρατιές του κινηματογραφικού λογιστή.
