Top 10: Οι καλύτερες ταινίες του 2016

1.Arrival: To πολυαναμενόμενο sci-fi της χρονιάς, υπό την σκηνοθετική μαεστρία του Denis Villeneuve που παραδίδει τo ένα αξιόλογο φιλμ πίσω από το άλλο (Prisoners,Sicario ), ήταν η πιο αψεγάδιαστη ταινία που παρακολουθήσαμε φέτος στους κινηματογράφους. Πρόκειται για μία υπνωτιστική εμπειρία που ριζώνει στο ασυνείδητο του θεατή για μέρες εν αντιθέσει με άλλες παρόμοιες ταινίες που απλά μας βομβαρδίζουν με καταστροφολάγνες εικόνες.
Άξια συγχαρητηρίων και η Amy Adams που γέμισε την οθόνη με την εκφραστικότητά της και με την συναισθηματική της ειλικρίνεια. Κατόρθωσε να γεφυρώσει το χάσμα όχι μόνο με τους απρόσκλητους εξωγήινους επισκέπτες αλλά και με το κοινό. Ένα Emmy στην Amy παρακαλούμε!

2.Neon Demon:  Μετά το αποτυχημένο ‘’Only God forgives’’(όχι φίλτατε ούτε ο Θεός δεν συγχωρεί τέτοια μουφιά) o Nicolas Winding Refn επιστρέφει με το γκλαμουράτο ‘’Neon Demon’’ για να μας αποδείξει πως το catwalk δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα. Ο Δανός σκηνοθέτης πόνταρε σωστά στο αψεγάδιαστο πρόσωπο της Elle Fanning (αδελφή της Dakota) και όπως έχει δηλώσει ήταν η μόνη του επιλογή. Αν παραβλέψετε τις σεναριακές αδυναμίες θα μαγευτείτε από την κομψή εικονογράφηση και θα παραδοθείτε σε μία εμπειρία που αγγίζει τα όρια του υπερβατικού.

3.The Revenant: Μία κινηματογραφική ωδή στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής,  η οδύσσεια του Leonardo Di Caprio προς τον βωμό των Όσκαρ. Αφού δεν το πήρε η αρκούδα πάλι καλά να λέμε.
Ο Leo ανταποκρίθηκε σ' έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους της ζωής του όχι μόνο λόγω των αντίξοων συνθηκών αλλά και επειδή περιοριζόταν τόσο λεκτικά που ήταν σαν να λάμβανε μέρος σε ταινία βωβού κινηματογράφου.
Ο βιρτουόζος Alejandro Iñárritu μας έβαλε πάλι τα γυαλιά ένα χρόνο μετά το Birdman αποδεικνύοντας πως διανύει τη χρυσή εποχή του. Ποιητικές εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς εναλλάσσονται με άγριες σκηνές επιβίωσης εγκλωβίζοντας τον θεατή σε έναν ονειρικό εφιάλτη.
Η επιστροφή στο καλό σινεμά!

4.Creed : Toν Ιανουάριο προβλήθηκε στας αίθουσας το ''Creed'', η ταινία που συνδέει το τότε με το τώρα, το ένδοξο παρελθόν με το ελπιδοφόρο μέλλον. Αποκαρδιωτικός ο Sylvester Stallone στο χαρακτήρα που δημιούργησε ο ίδιος και επέμεινε να ερμηνεύσει ο ίδιος! Τεράστια αδικία που δεν βραβεύτηκε ο Sly με το Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου. Γιατί να μην εκτιμηθεί η ανθρωπιά και η αξία του Sly??!!Ο Ρόκυ της καρδιάς μας!

 5. Πρακτοράντζα: Πέρσι η καλύτερη κωμωδία της χρονιάς ήταν το Spy με την αξιαγάπητη Melissa McCarthy , φέτος δικαιωματικά ο τίτλος ανήκει στο ''δημιούργημα'' του υπέρτατου κάφρου Sacha Baron Cohen. Xρησιμοποιούμε τον ελληνικό τίτλο της ταινίας αντί του ξένου(Τhe brothers Grimsby) γιατί είναι πιo χαβαλεδιάρικος. Καταιγισμός από αστεία(κυρίως διεστραμμένα και χοντροκομμένα), σκηνές κορυφαίες στη σύλληψη (π.χ το παραμάζωμα των ελεφάντων μας στοιχειώνει ακόμη) και ο Sacha να σατιρίζει τα πάντα(μέχρι και τον Ben Affleck). Τις ταινίες του Sacha ή τις μισείς ή τις λατρεύεις. Εγγυημένα θα χαλάσετε την κύστη σας εκτός εάν είστε σοβαροφανείς, εκεί τα συλλυπητήριά μου. 

6. Deadpool: Aπ' όλες τις υπερηρωικές ταινίες που προβλήθηκαν φέτος ξεχωρίζουμε τον αναρχικό και αντισυμβατικό Deadpool. Ο Ryan Reynolds κέρδισε το στοίχημα, τους θεατές και τα απανταχού geeks που είναι ΤΟ απαιτητικό κοινό. Αυτός ο ''αντιήρωας'', εν αντιθέσει με τον ''Green Lantern'',  του ταίριαξε γάντι αφού βασικό χαρακτηριστικό και των δύο είναι το βιτριολικό χιούμορ , α ναι και ο αυτοσαρκασμός. Eξυπνακίστικες αναφορές στους X-Men και σε κινηματογραφικές επιτυχίες( Say Anything/Μatrix/Τaken), χορογραφημένες σκηνές μάχης, ιδιαίτερες μουσικές επιλογές συντέλεσαν στην ελκυστικότητα και την επιτυχία της ταινίας.  Δεν ξεχνάμε ποτέ το μότο μας.
Βe a bad ass... be Deadpool!

7. The light between oceans: Ο σκηνοθέτης Derek Cianfrance (Βlue Valentine) κατάφερε ν' αποδώσει με φιλμικούς όρους το ομότιτλο best-seller μυθιστόρημα και να παραδώσει μία βαθιά κοινωνική ταινία και όχι-όπως πλασαρόταν-ένα ρομαντικό δράμα χαρακτήρων.  Το δίλημμα των βασανισμένων ηρώων εγείρει σοβαρά ηθικά και κοινωνικά ερωτήματα που προβληματίζουν τον θεατή. Δεν αποφεύγονται τα μελαγχολικά κάδρα και τα σπαραξικάρδια πλάνα αλλά κακά τα ψέματα είναι απαραίτητα σε τέτοιου ύφους ταινίες για να εμβαθύνεις στον ψυχισμό των ηρώων.
Ο Michael Fassbender -όπως πάντα -είναι επιβλητική παρουσία (Eden lake, Jane Eyre) και δεν συνθλίβεται από το βαρύ ψυχολογικό φορτίο του.  Όσον αφορά την Alicia Vikander -που δεν τρέφουμε ιδιαίτερη συμπάθεια- έπαιξε ικανοποιητικά ειδικά στο δεύτερο μέρος του φιλμ. Θεωρούμε πως εάν βρισκόταν στη θέση της μία Μαριόν θα ήταν πανίσχυρο το τετ α τετ με τον Φαζ.

8. Colonia: Πόλος έλξης του πολιτικού δράματος η Emma Watson που εκπέμπει δυναμισμό σε κάθε πλάνο και ωριμάζει κινηματογραφικά αφήνοντας στην άκρη το μαγικό ραβδάκι της Ερμιόνης. Δίνει ψυχολογικό βάρος στην ηρωίδα και στηρίζει-μαζί με τον εξίσου καλό Daniel Brühl- το στιβαρό και μετρημένο δημιούργημα του βραβευμένου Florian Gallenberger  , που συνυπογραφεί το σενάριο όπως και στην προηγούμενη ταινία του (“John Rabe’’).
Είναι δύσκολη υπόθεση ν’ αποφύγεις τα μελοδραματικά κλισέ , όμως είναι εφικτό στην παρούσα περίπτωση αφού ο σκηνοθέτης διαχειρίζεται με ακρίβεια χιλιοστού και φεστιβαλική ωριμότητα το δραματικό περιεχόμενο. Δημιουργείται ένα λεπτό συναισθηματικό νήμα, μία ευαίσθητη συμμετρία με την εναλλαγή σκηνών ήρεμης ζωής και βίας γι’ αυτό αξίζει να «διαβάσετε» αυτή τη μαύρη σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
 

9.  Handmaiden: Θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς αλλά ως συνήθως όταν έχεις εξωπραγματικές προσδοκίες απογοητεύεσαι. Χωρισμένο σε 3 ευδιάκριτα μέρη το ατμοσφαιρικό ερωτικό θρίλερ του βιρτουόζου Chan Wook-Park έχει καλοστημένες εκπλήξεις, καλύτερα παγίδες για τον ηδονοβλεψία θεατή αλλά ξεχειλώνει στο τρίτο μέρος (δη στον επίλογο). 
Αγαπημένη θεματική του Κορεάτη αφηγητή είναι η εκδίκηση αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με το ''Old boy'' ούτε με την'' Εκδίκηση μίας κυρίας''. Επιπροσθέτως, το ''Handmaiden'' αποτυγχάνει να δημιουργήσει μία βαθιά σύνδεση μεταξύ των ηρωίδων όπως έγινε στο Carol.

10. The accountant: Επιφωνήματα έκπληξης σίγουρα θα προκαλέσει η είσοδος του Βen Αffleck στη δεκάδα αλλά την αξίζει τη θέση. Καταρχάς ο ''λογιστής'' είχε περισσότερη δράση από το πολυδιαφημισμένο ''Batman V Superman:The dawn of justice'' παρόλο που είχε μικρότερη διάρκεια. Kατά δεύτερον ο Βen σαν λογιστής-φονικό όπλο μας έπεισε ομολογουμένως ενώ το Batffleck ακόμη δεν μας κάθεται καλά.  Mέρος στην κινηματογραφική εξίσωση παίρνουν και η Anna Kendrick (τόσο tiny που χωράει στην τσεπούλα του Ben) αλλά και ο Jon Bernthal (πες με Punisher ή Shane).
ps iloveu:Την ταινία την παρακολουθήσαμε οικογενειακώς με φάδερ που ήταν και μανούλα στα οικονομικά αλλά δεν γνωρίζει καμία από τις καρατιές του κινηματογραφικού λογιστή.

Τι έχουμε αποκομίσει από το ''Walking Dead'';

 1. Σχεδόν όλοι είναι αναλώσιμοι-φαγώσιμοι. Όπως και στο GOT κάνουμε την προσευχή μας μην σκοτωθεί/ φαγωθεί ο αγαπημένος μας χαρακτήρας. Παραδείγματος χάριν θρηνήσαμε το χαμό του πολυαγαπημένου παππούλη Χέρσελ σαν να ήμασταν εγγονάκια του (καθίκι Governor φτου).  Μετά από κάθε προβολή δεν μοιράζουμε πλέον πιτόγυρα αλλά κόλυβα.

2. Με αφορμή τον Governor ου μπλέξεις με μονόφθαλμο. Ου μπλέξεις με φυλακισμένους, κατοίκους του Terminus aka Sanctuary(φρίκη), ρεμαλ-ομάδες, τον δεύτερο Μπομπ, ψευτονταήδες με χαραγμένο W /ψευτοσωτήρες, τον Νίγκαν γιατί ξέρει να σιδερώνει(αγόρι για σπίτι) και τη διψασμένη αγκαθωτή Λουσίλ (δάκρυα γυαλίζουν στα μάτια).
Ου μπλέξεις με τη Λόρυ γιατί είναι ολίγον πεταχτούλα (πάνε Sarah οι εποχές Prison Break) και είναι ακατάλληλη σαν μάνα.

3. Το Κατάνα και το crossbow είναι πιο χρήσιμα εργαλεία θανάτου από τα πιστόλια και τις καραμπίνες γιατί δεν προσελκύουν τα αιμοδιψή ζόμπια αφού είναι αθόρυβα. Να μάθουμε και κάτι χρήσιμο διάολε αν ζήσουμε κάνα zombie apocalypse. Dibs από τώρα στον ωραίο αστυνομικό ή στον κολλητό του αστυνομικού.

4. Στον οδηγό επιβίωσης στο σενάριο μίας επικείμενης ζομποαποκάλυψης προσθέτουμε έναν άλλο βασικό κανόνα. Πάντα -ΜΑ ΠΑΝΤΑ-πυροβολούμε τους νεκρούς στο κεφάλι για να μην επιστρέψουν στη ζωή. Σε γενικές γραμμές θα συναντήσουμε μεγάλη σιχαμάρα, θα φάμε ότι βρούμε μπροστά μας(όχι το χελωνάκιιιιι) ...μέχρι και εντόσθια θα φορέσουμε σαν κολιέ για να δούμε άλλη μία ανατολή.

5. Εμπιστευόμαστε το ένστικτο του Ρικ. Κάθε φορά που είναι καχύποπτος έχει πέσει μέσα. Έχει βιώσει τόσαααα δεινά. Στο κόμικ κανονικά o Governor κόβει το δεξί χέρι του Ρικ και το αντικαθιστά με γάντζο (Hook hook hook) αλλά εδώ την γλύτωσε (ακριβό το CGI).
Όταν κλαίει μας μπήγει ένα μαχαίρι στην καρδιά.

Θα έρθουμε εμείς με καρτούλες love actually κάτω από το σπίτι σου.
 p.s iloveu: Ο Άντριου είναι ερμηνευτικά αψεγάδιαστος και κατ΄εμάς θα έπρεπε να είχε μία διακοσμητική Χρυσή Σφαίρα στο σαλόνι του. Με σις κάνουμε κερκίδα Ρικ και Ντάρυλ!!

6. Ο Ντάρυλ έχει τσακωθεί με το σαπούνι! Βέβαια όταν σε κυνηγούν τα ζόμπια δεν έχεις χρόνο για αφρόλουτρα και μπουρμπουλήθρες.

Αλλά αν έχεις την ευκαιρία άρπαξέ την. Δες τον Ρικ στο 12ο επεισόδιο της 5η σεζόν. Εμφανισιακή αναγέννηση ....μέχρι και η δήμαρχος είπε wowww!

7. Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Τρανή απόδειξη ο πιστολάς Καρλ (το μήλο δεν έπεσε μακριά από μηλιά Ρικ). Ψιλοφέρνεις και στον Governor πλέον!











 


Αλλά και η Κάρολ (η Τζέιμι Λι Κέρτις των φτωχών)  έχει αποδείξει πως μπορεί να ανταποκριθεί σε αντίξοες συνθήκες (ακόμη και να σώσει όλη την ομάδα) παρόλο που δεν είναι στο άνθος της ηλικίας της. Υοu don't mess with Carol!!

 8. Δεν απουσιάζουν οι συναισθηματικές συγκινήσεις. Το ερωτικό τρίγωνο των δύο πρώτων κύκλων μαγειρευόταν σε χαμηλή θερμοκρασία ανοίγοντας την όρεξή μας για περισσότερο ρομάντζο. Μπορείς να αποφεύγεις τους walkers αλλά δεν μπορείς να τρέξεις μακριά από τα ζητήματα της καρδιάς(#richonne)

9. Mέσα στις τόσες φρικαλεότητες οι ήρωες δοκιμάζουν τα όρια των αντοχών τους, επαναπροσδιορίζοντας τους όρους του "καλού" και "κακού", αμφισβητώντας το δίπολο σωστό-λάθος. Όταν χτυπάει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα κλείσεις την πόρτα στις ηθικές αξίες σου;
Δεν είναι μία σειρά που στηρίζεται μόνο στα τρομο-κλισέ , στις σπλατεριές και στα εύκολα μπου. Βασίζεται και σε μία πολύ καλή "πρώτη ύλη", το καλογραμμένο κόμικ του Robert Kirkman.

10. Ολοκληρώνοντας υποβάλλουμε τα σέβη μας στον τιτανομέγιστο Greg Nicotero που έχει σκηνοθετήσει το 9ο επεισόδιο της 6ης σεζόν όπου ήταν ένα από τα καλύτερα επεισόδια στην τηλεοπτική ιστορία. Αλλά και το ψυχοβγαλτικό 1ο επεισόδιο της τωρινής σεζόν(The day will come when you won't be) αλλά και και το πρώτο της 5ης (Νο Sanctuary).
Με τέτοια επεισόδια-καταπέλτες πως να μην ανταποκρινόμαστε στο θανατηφόρο κάλεσμα των δημιουργών της σειράς;

H εμμονή του Χίτσκοκ με τις ξανθιές πρωταγωνίστριες

Ο Hitchcock, ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες όλων των εποχών (κατ΄εμέ ο καλύτερος), είχε μία φανερή αδυναμία στην ξανθιά κώμη αφού σχεδόν όλες οι πρωταγωνίστριες του είχαν το effect του φωτοστέφανου.

Αυτή η μονομανία του για τις ξανθιές δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι το ξανθό έγραφε καλύτερα στα ασπρόμαυρα φιλμ αλλά και σε άλλους-μη πρακτικούς- παράγοντες. Τις προτιμούσε γιατί παρά το παγωμένο περίβλημά τους έβγαζαν έναν κρυφό ερωτισμό, έναν ασίγαστο πόθο, μία υπόγεια σεξουαλικότητα. Ξανθάκιας ο μετρ του σασπένς! Επιπροσθέτως ήταν πιο πειστικές και στο ρόλο του θύματος.  Όπως έλεγε "είναι σαν το χιόνι που κάνει να φαίνονται καθαρά τα ματωμένα ίχνη''.

Οι διασημότερες Xιτσκοκικές ξανθιές:
+ Σε διάστημα δύο χρόνων (1954-55) η πριγκίπισσα Grace Kelly ήταν η βασική πρωταγωνίστρια σε τρεις ταινίες του Χιτς, ''Dial M for Murder'', ''Rear Window'' and ''To Catch a Thief'' (με σειρά σπουδαιότητας).  Δεν περπατούσε, απλά αιωρούταν στο χώρο γι΄αυτό λύγιζαν τόσοι και τόσοι. Όμως όσο μας τραβούσε οπτικά άλλο τόσο μας ξενέρωνε όταν μιλούσε, δεν έβγαζε κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα (ice queen) με εξαίρεση τη σκηνή του στραγγαλισμού στο Dial M for Murder(M A S T E R P I E C E).
p.s iloveu:Η Rosamund Pike(Gone Girl) της μοιάζει εκπληκτικά εμφανισιακά αλλά ας είμαστε ειλικρινείς η Ρόζι ερμηνευτικά είναι δύο σκαλοπάτια πιο πάνω.

+Το πάλαι πότε μοντέλο-Tippi Hedren-επιλέχθηκε από τον βρετανό σκηνοθέτη για να πρωταγωνιστήσει στα ''Πουλιά'' και μπόρεσε ν΄ανταποκριθεί στις σκληρές απαιτήσεις του Χιτς. Ήταν πασίγνωστο πως ήταν αντικείμενο του πόθου του και είχε κτητικότητα απέναντι της σε σημείο που ήταν το ''σαδιστικό παιχνιδάκι'' του. "Δεν ξέρω πόσες φορές με τσίμπησαν, με γραντζούνισαν τα πουλιά'' έλεγε χαρακτηριστικά. Στα άδυτα αυτής της σχέσης βουτήξαμε με την ταινία ''The girl'' όπου ο Toby Jones ενσαρκώνει υποδειγματικά τον Χιτσκοκ έχοντας στο πλευρό του την αλαβάστρινη Sienna Miller ως Τίπι.
Όπως και με την Grace γύρισαν στα καπάκια άλλη μία ταινία(1964), την ''Marnie'' όπου ήταν τολμηρή ταινία για τα τότε δεδομένα αφού καταπιάνεται με το θέμα του βιασμού.

 +Στη σκιά των 4 γιγάντων (από τις σπάνιες περιπτώσεις που προτιμώ τον ελληνικό τίτλο ) η Eva Marie Saint ως Eve Kendall (γαμάτο όνομα) πλευριτώνει τον Cary Grant aka Roger O. Thornhill (ακόμη πιο άπαιχτο όνομα). Ο Χίτσκοκ ήταν κάθετος όχι μόνο στο χρώμα της βαφής αλλά και στο κούρεμα αφού ήθελε να έχει κοντή κουπ γιατί της έδινε έναν εξωτικό αέρα. Η ''σκιά των 4 γιγάντων'' είναι η 2η αγαπημένη μου ταινία του Χιτς αφενός γιατί είναι κατασκοπικό θρίλερ με καλοκουρδισμένο σασπένς αφετέρου γιατί η χημεία των πρωταγωνιστών είναι ανεπανάληπτη.  Το φλογερό φιλί στο τρένο στοιχειώνει ακόμη τις φαντασιώσεις μας.

+Το girl next door- Doris Day- στάθηκε στο πλευρό του λατρεμένου James Stewart στο φιλμ ''The Man Who Knew Too Much''. Εμπλέκονται σε μία περιπέτεια στο Μαρόκο και ναι σιγοτραγουδάμε το Que sera, sera whatever will be, will be κουνώντας ρυθμικά χεράκια. Συγκριτικά με τις προαναφερθείσες η Doris έχει πιο γλυκιά κοψιά και δεν είναι τόσο μαρμάρινη σαν άγαλμα.

+Στον χρυσό θρόνο τοποθετούμε την ξανθομαλλούσα Kim Novak γιατί είναι ο ορισμός της φαινομενικά ψυχρής, χιτσκοκικής ξανθιάς που σιγοκαίει η εσωτερική φλόγα.  Η 25χρονη τότε Κιμ έδωσε υπόσταση στην μυστηριώδη ηρωίδα και στήριξε στους ντελικάτους ώμους της το αριστουργηματικό κομψοτέχνημα, το Vertigo. Στην ταινία κιόλας το κατάξανθο -σχεδόν άσπρο -μαλλί παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την εναλλαγή των πλάνων, μία στο σινιόν της Κιμ μία στα μαλλιά του πίνακα, μία στο μπουκέτο παραδίπλα της, μία στην ανθοδέσμη του πίνακα. Για το Vertigo μπορούμε να μιλάμε ώρες επί ωρών , μέρες επί μερών...

Wtfff!!Είναι δυνατόν να μην βραβεύτηκε με ένα Όσκαρ σκηνοθεσίας, τραβάμε τις δικές μας ξανθές πλεξούδες...!

Dοctor Strange (2016)

https://www.youtube.com/watch?v=wwcSki7r9cQ 
Στόρι: Όταν ο αλαζόνας νευροχειρουργος Stephen Strange τραυματίζεται σοβαρά στα χέρια του θ' αναζητήσει μία εναλλακτική θεραπεία που αψηφά τη λογική και το χωροχρονικό συνεχές.

Comments:
-Το νέο ''ταξίδι'' μας στο Μαρβελικό σύμπαν είναι μία βαρυφορτωμένη υπερ-ηρωική περιπέτεια που ινσεψιονίζει σε πάμπολλα σημεία. Το γεγονός πως είναι βαρυφορτωμένη με εφέ δεν μας χαλάει καθόλου αφού δεν είναι οπτικά αναληθοφανής όπως το δεύτερο μέρος του Suicide Squad.
Ο σκηνοθέτης Scott Derrickson χτίζει μία διογκούμενη ατμόσφαιρα απειλής με τους γιγάντιους "καμβάδες" και τις απρόσμενες γωνίες λήψεις σε βαθμό που δεν ξέρουμε που να κεντράρουμε. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από τον δημιουργό των ''Sinister'' & ''The Exorcism of Emily Rose'' όπου τα τρομο-κλισέ πάνε και έρχονται. Γνωρίζει καλά πως η βιντεοκλιπάδικη αφήγηση χρειάζεται και συνοδευτικές πομπώδεις μουσικές. Ευτυχώς η δράση δεν προχωράει μόνο μέσω διαλόγων εν αντιθέσει με το ''Βatman V Superman :Dawn of justice'' γι΄αυτό δεν θα γκρεμίσει τις προσδοκίες του fanbase.
Επιπλέον έχει και αρκετές ριπές χιούμορ και σαρκασμού (όχι τόσο όσο στο Deadpool αλλά αρκετές) που είναι φυσικά καλοδεχούμενες. To ρομαντικό στοιχείο ευτυχώς είναι αρκετά παραγκωνισμένο γιατί θα μας έφερνε μνήμες από Grey's Anatomy ή ER. Σίγουρα το φινάλε θα μπορούσε να είναι λιγότερο προβλέψιμο και βεβιασμένο αλλά έστω έχει την καθιερωμένη post-end credits σκηνή....

-Ο Scott Derrickson δεν απαξιώνει τους ηθοποιούς με την παρέλαση των εφέ. Δίνει αφθονία χώρου στον Benedict Cumberbatch που ενσαρκώνει με σοβαρότητα και φυσικότητα τον ψυχεδελικό ήρωα που έρχεται σ΄επαφή με τα μυστικά της ανατολικής φιλοσοφίας. Γενικά ο Μπένε έχει δείξει ερμηνευτική συνέπεια, εδώ ανέλαβε την ευθύνη να υποδυθεί τον ιδιόρρυθμο Sherlock Holmes και διέγραψε όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς που το ετόλμησαν. Robert whooo!!
Και ναι διάολε μας αρέσουν τ΄αυγά Μπένεντικτ.

-Τον ντόκτορ τον πλαισιώνει η Rachel McΑσέξουαλ που αρχίζει να έχει τη ρετσινιά του Μichael Caine αφού έχει εμφανιστεί παντού, o πάντα βασανισμένος Chiwetelu Ejiofor(12 χρόνια σκλάβος) και o Mads Mikkelsen ο οποίος χρησιμοποιεί τα χέρια του και όχι το στόμα του αφήνοντας στο παρελθόν τις συνήθειες του Hannibal. Πάντα θα είσαι ένας scary dude! Ειδική μνεία για την Tilda Swinton που είναι επιβλητική παρουσία όπως πάντα.

Ποιοί ηθοποιοί θα μπορούσαν να ''μεταμορφωθούν'' σε πρίγκιπες της Disney;

Μία φορά και έναν καιρό ....στη μακρινή Άγκραμπα κατοικούσε ο Aladdin (ένας αλητάκος με χαρακτήρα ντιαμάντι) που έκλεψε τις καρδιές του κόσμου. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε είναι πως ο πολυαγαπημένος Αladdin δημιουργήθηκε πάνω στα χαρακτηριστικά του Tom Cruise(Οh yeah). Κάποιες φορές όμως η ζωή αντιγράφει άθελά της τη τέχνη, αφού κυκλοφορούν ηθοποιοί που θα ταίριαζαν γάντι σε πριγκιπικούς ρόλους της Disney.

1. Μatt Bomer ως Prince Eric














Καταρχάς η ομοιότητα είναι εκπληκτική, τα μεγάλα ευγενικά μάτια σαν ρυάκια, τα σκούρα μαλλιά που ανεμίζουν, το γλυκό και παιχνιδιάρικο χαμόγελο. Κατά δεύτερον ο Matt Boner, oops Bomer, μπορεί άνετα να μας πείσει πως θα βουτούσε στα βάθη της θαλάσσης για την αγαπημένη του(στην προκείμενη περίπτωση για την Άριελ). Άλλο θετικό στοιχείο είναι το γεγονός πως είναι καλλίφωνος επομένως θα ήταν ωραίο και το ντουετάκι. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄αγόρι μου.


2. Chris Hemsworth ως Beast/Prince Adam












Ιδανική επιλογή για τον διπλό ρόλο ο Αυστραλιανός , ο mighty Thorrrr θα μπορούσε να αφήσει στην άκρη το σφυράκι του και να κουβαλήσει το ψυχολογικό φορτίο του ήρωά μας. Έχει τις ξανθές ανταύγειες, έχει το build up, έχει και την έμφυτη αγριάδα για να μεταμορφωθεί από ξιπασμένος πρίγκιπας σε ''τέρας'' και τούμπαλιν.


3. Ian Harding ως Prince Charming



















Aρκετοί υποστηρίζουν πως ο Henry Cavill θα ταίριαζε στο ρόλο του Prince Charming αλλά εμείς επιλέγουμε το underdog, τον καθηγητή Ezra από το PLL (καλέ που ζεις pretty little liars)! Ο Ian είναι περισσότερο charming από τον Henry Cavill και duhhhh χρησιμοποιεί τους μυς του πρόσωπού του.
Ο Cavill εδώ σαν Superman δυσκολευόταν να ρίξει γκόμενα , σαν απλός πρίγκιπας τι θα κατάφερνε. Χακούνα μα-τα-τα!

4. Henry Cavill ως Gaston
Πόσο του πάει ο Gaston. O φιλάρεσκος τουμπανιασμένος ευγενής (μόνο στα χαρτιά) που κατέβαζε αμάσητα πέντε πέντε τ΄αυγουλάκια. Όμως στην Belle δεν άρεσε αυτή η έπαρση και τον τάισε μία ωραιότατη χυλόπιτα για να στρώσει στομάχι.
Ξεφύγαμε από τους καλοκάγαθους πρίγκιπες αλλά δεν θα έφευγε χωρίς ρόλο από το κάστινγκ ο Χένρι διάολε.

5. Armie Hammer ως Prince Phillip













O συμπρωταγωνιστής του Henry Cavill (λόξυγκας θα τον έχει πιάσει) στο ''The Man from U.N.C.L.E'' έχει όλα τ απαιτούμενα χαρακτηριστικά (γοητεία, ομορφάδα, ωραίo χαμόγελο) για να ξυπνήσει την ωραία κοιμωμένη με ένα σμουτς. Δεν ρισκάρουμε με την επιλογή μας αφού έχει προϋπηρεσία ως Prince Alcott στο Mirror, Mirror.


6. Sam Claflin ως Prince Hans

Ο εκκολαπτόμενος σταρ του ''Me before you'' θα ταίριαζε να παίξει αυτόν τον όχι τόσο popular πρίγκιπα. Όπως και στην προαναφερθείσα ταινία αλλά και στα Hunger Games βγάζει κάτι αντιπαθητικό αλλά που σε ιντριγκάρει παραδόξως. Όχι Σαμ we won't let it go, let it gooooooooooo!

The Neon Demon(2016)

Στόρι:Ένα 16χρονο κορίτσι καταφτάνει στο Λος Άντζελες με τη φιλοδοξία να γίνει μοντέλο αλλά το catwalk δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.

 Comments:

+Μετά το αποτυχημένο ‘’Only God forgives’’(όχι φίλτατε ούτε ο Θεός δεν συγχωρεί τέτοια μουφιά) o Nicolas Winding Refn επιστρέφει με το γκλαμουράτο ‘’Neon Demon’’ για να μας αποδείξει πως οι άγγελοι και οι διάβολοι συνυπάρχουν στον κόσμο και κάποιες φορές στο ίδιο σώμα.
Πόλος έλξης της ταινίας η πορσελάνινη και φωτογενής Elle Fanning στο ρόλο του νέου it girl που γοητεύει τους συμπρωταγωνιστές (και κατ’ επέκταση τους θεατές) προκαλώντας το φθόνο των ‘’απολιθωμένων’’ μοντέλων. Η ματαιοδοξία δεν είναι άγνωστη λέξη στο χώρο της μόδας που προάγει την ανταγωνιστικότητα επί μονίμου βάσεως( εύλογα θέλει η μία να βγάλει το μάτι της άλλης). Ο Δανός σκηνοθέτης πόνταρε σωστά στο αψεγάδιαστο πρόσωπο της Elle και όπως έχει δηλώσει ήταν η μόνη του επιλογή. 

+Η Abbey Lee ανταποκρίνεται στο ρόλο και μπαίνει στη λίστα- μαζί με την Μις Φρύδια(Cara Delevingne)- των μονδέλων που μπορούν να ‘’παίξουν’’. Αφού δεν εμφανίστηκε η Tyra με τις καρτέλες ανά χείρας να αποφασίσει ποια θ΄ αποχωρήσει από το ANTM ...πάλι καλά!

+Όπως και στο ‘’Drive’’ αφήνει ακάλυπτο και ελλιπή τον σεναριακό τομέα (οι διάλογοι είναι κονσερβοποιημένοι) γιατί το ζητούμενο του είναι η διέγερση των αισθήσεων, να υποβάλλει τους θεατές σε μία βαθιά κατάσταση ύπνωσης/ έκστασης. Οι αισθήσεις αποκτούν το προβάδισμα. Βομβαρδίζει τον υποψιασμένο θεατή με εικόνες που οι περισσότερες χαράσσονται στον αμφιβληστροειδή και είναι σκηνοθετικοί θρίαμβοι (π.χ. το ντελιριακό λουτρό αίματος).

 

Επενδύει στις αρετές της λουστραρισμένης καλλιτεχνικής διεύθυνσης (σαν ψυχωτικός περφεξιονιστής) και έτσι σερβίρει ένα προβληματικό σεναριακό υλικό μέσα σε ένα glossy και ελκυστικό περιτύλιγμα. Σίγουρα δεν θα είναι ‘’εύπεπτο’’  για όλους αλλά δεν άξιζε σε καμία περίπτωση  το γιουχάρισμα στις Κάννες. Αν παραβλέψετε τις σεναριακές αδυναμίες θα μαγευτείτε από την κομψή εικονογράφηση και θα παραδοθείτε σε μία εμπειρία που αγγίζει τα όρια του υπερβατικού.